Wielbłąd dwugarbny, baktrian (Camelus ferus) – duży ssak parzystokopytny, gatunek wielbłąda występujący zarówno w stanie dzikim (Camelus ferus) na stepach centralnej Azji (Mongolia i Chiny), jak również jako zwierzę hodowlane (Camelus bactrianus). Sądzi się, że baktriany zostały udomowione około 2500 r. p.n.e., prawdopodobnie w rejonie północnego Iranu lub południowo-wschodniego Turkmenistanu, co było niezależne od procesu udomowienia wielbłądów jednogarbnych – dromedarów. Baktrian różni się od dromedara nieco tęższą budową, mniejszymi rozmiarami (w tym – krótszymi nogami) i znacznie obfitszym owłosieniem.
Zdecydowana większość z szacowanej na 1,4 miliona sztuk obecnej populacji baktrianów jest udomowiona; największa znana dzika populacja tych zwierząt – żyjąca na pustyni Gobi – liczy około 1000 sztuk.
Wielbłądy są silnymi zwierzętami przystosowanymi do życia na piaszczystym terenie: mają grubą skórę na kolanach i szerokie kopyta; ich nozdrza mogą się otwierać i zamykać, chroniąc przed wdychaniem piasku. Grube futro pozwala zwierzęciu zachować temperaturę ciała podczas zimnych pustynnych nocy oraz izoluje przed upałem za dnia. Baktriany znane są także ze względu na swą gospodarkę wodną: zwierzę może jednorazowo wypić nawet 120 litrów wody, by przez następnych kilka dni nie pić w ogóle.
Baktriany mają około 2 metrów w kłębie (razem z garbami) i ważą nawet ponad 800 kg. Samce większe od samic. Są one roślinożerne, ich zasadnicza dieta składa się z traw, liści i zbóż. Wiele spośród udomowionych baktrianów jest żywionych przez ludzi.
Baktriany hodowane są przede wszystkim dla mleka, jako siła pociągowa i jako wierzchowce.

Na zdjęciach wielbłąd „Czesio”.

[nggallery id=48]